U bent hier

Zeg niet zomaar kamp...

Op een dag word ik oud en eindig ik zoals hen, in een rolstoel of geïsoleerd. Waarom zou ik niet een beetje tijd aan hen geven?

Op een ongewoon warme zomerdag vallen we binnen bij De Kleppe om daar de groep terug te vinden van Cosmos en A Place to Live. Op vakantie gaan is soms veel minder evident dan het lijkt, er zijn obstakels die dat verhinderen. Als het dan toch lukt, zoals op een vakantie door A Place to Live, dan is dat vaak een hele verademing. Even weg zijn, fijne activiteiten en uitstapjes doen, jezelf even laten verwennen met lekker eten, en ervaringen delen met medereisgenoten. Door weg te zijn van al de zorgen, krijgen mensen nieuwe energie om daarna hun moeilijke situaties het hoofd te bieden. Ook voor senioren, het doelpubliek van Lokaal Dienstencentrum Cosmos, is vakantie gaan niet zo evident. Omdat beide organisaties diezelfde doelstelling nastreefden lag een samenwerking voor deze vakantie voor de hand.

Dankzij de hulp van enkele enthousiaste vrijwilligers kan dat op een zorgeloze en ontspannen manier. Zij maken het hen zo comfortabel mogelijk en zorgen voor de nodige activiteiten om hen die verdiende vakantie te gunnen. We nestelen ons onder de grootste boom om met Aka, Nicolas, Maria en Robert over hun vrijwilligerswerk te keuvelen.

 

Hoe ben je er toegekomen om vrijwilliger te worden van dit zomerkamp?

Maria vond de weg naar Cosmos via l’Association des Parents Espagnoles. Met deze vereniging kwamen ze geregeld samen in de zalen van Cosmos. Toen ze later ook een vereniging werden voor senioren, kwamen ze vaak eten in het sociaal restaurant van Cosmos.

Robert rolde via Maria, zijn vrouw, eerst binnen als vrijwilliger bij Cosmos. Nadien haalde Robert er zijn vrouw ook bij. Ondertussen zetten ze zich al acht jaar in.

Maria: “Jaarlijks wordt een verjaardagsfeest georganiseerd bij Cosmos, maar toen was de man die instond voor de muziek ziek. Ik zette mijn man, Robert, aan om eens te komen draaien, want dat kan ie goed. Mark (centrumleider van Cosmos) vroeg hem nadien om dit één keer per maand te blijven doen. Hij heeft dat dan een paar keer gedaan, voor de senioren. Hij op zijn beurt raadde Mark aan dat ik een workshop “postkaartjes maken” (scrapbooking) kwam geven. De senioren vroegen toen om meer. Sindsdien rond de feestperiodes geef ik zulke ateliers. Later kwamen daar ook andere ateliers bij, zoals naaien. Dat is geen bricolage hé, maar crea-ateliers zeg maar, zoals halskettingen maken van clipjes van blikjes. Die activiteiten bied ik hier ook aan tijdens het kamp.”

Robert: “In het begin draaide ik enkel muziek voor jongeren, muziek die ik zoek op het internet. Maar Mark vroeg me om meer muziek van de jaren '50 te draaien, omdat het nu eenmaal de muziek van de senioren is, van hun tijd. Ik kan me daarin volledig laten gaan. Als ik muziek draai, zie ik mensen en creëer ik ambiance en kom ik volledig los!”

Tijdens het kamp werden al enkele dansavonden georganiseerd wat telkens zeer in de smaak viel, want “Robert die kan er wat van”. Die avond wordt een laatste maal een feestje gedraaid aleer iedereen terug naar huis gaat. “Eentje waar de vrouwen hun mooiste – en grootste - oorringen voor bovenhalen”, dito Nicolas

Nicolas: “Ik vrijwillig nu vier jaar bij Cosmos. Ik woonde bij een senior die naar Cosmos verhuisd is. Ik leerde daar Pierre-Alain kennen, een vaste bezoeker van het dienstencentrum, die nu ondertussen jammer genoeg overleden is. Ik bleef al eens hangen, om een krant te lezen, scrabble te spelen.... Ik merkte toen al op dat er een goeie ambiance hing. Mark vroeg mij toen ook of ik niet iets meer zou willen doen en enkele namiddagen zou blijven. Ik had wel af en toe contact met oudere personen en vond het dus ook leuk om hen gezelschap te houden. De laatste tijd hielden me ook nog andere dingen bezig die wat van mijn tijd vroegen (zoals een opleiding), maar ik besloot om dan met de kampen mee te gaan. Vorig jaar in Kasterlee was de eerste keer. Dit was een zeer goede ervaring, om verschillende redenen. Vooreerst is er geen ruzie, ondanks alle culturele mixen (Italianen, Spanjaarden, Afrikanen, Armeniërs, Belgen, ...) uit Anderlecht. Bovendien heerst er een aangename sfeer, is de organisatie tot in de puntjes goed geregeld en zijn er activiteiten waarvan de mensen tevreden zijn, … en is er vooral elke dag ‘té dansant’. Bij A Place To Live worden er verschillende kampen georganiseerd, waar er steeds vrijwilligers voor nodig zijn. Mieke, die vorig jaar hier op bezoek kwam, nodigde me daarvoor uit. Zo ging ik dit jaar in juli ook al mee als animator op het familiekamp. Toen stond ik in voor de animatie van de adolescenten. Weer wat anders dan de senioren.”

Mark en Mieke waren ook de sleutelfiguren voor Aka.

Aka: “Ik ging al eens mee met een kamp voor zes tot 16-jarigen. Toen ik vorig jaar terugkwam van dit kamp ontmoette ik Mieke die mij aanmoedigde om een cursus animator te volgen. Ik leerde ook Mark kennen bij Cosmos die me vroeg om senioren te assisteren. Waarom niet? Ik houd me bezig met de drankjes, de begeleiding, de zorgen, … Laatste keer waren we in Maastricht om hen te begeleiden in de rolstoel.”

 

Welk gevoel geeft jou dit soort vrijwilligerswerk?

Aka: “Als ik naar mezelf kijk, dan denk ik: ik word op een dag oud en ik eindig zoals hen, in een rolstoel of geïsoleerd. Waarom zou ik niet een beetje tijd aan hen geven? Ik zal ook zorgen nodig hebben als ik oud ben en dan blij zijn als iemand zijn tijd opoffert voor mij. Ik zal dan later ook mijn tijd terugkrijgen op die manier.”

 

Hoe reageren de mensen in jouw omgeving op jouw vrijwilligerswerk?

Aka: “Jonge mensen begrijpen het soms niet omdat je er geen geld aan verdient.”

Maria: “Ook de mensen uit onze kringen, die al wat ouder zijn, reageren soms verwonderd. ‘Maar wat doe je altijd met die senioren? Ben je niet gek om al die tijd te investeren?’ Natuurlijk kruipt er veel tijd in ons vrijwilligerswerk, maar we zijn niet gek. Sinds wij vrijwilligen hebben wij geen tijd meer maar wij willen ook niet anders. Wij staan hier elke dag om 5u op om de dag te beginnen, maar we krijgen er veel voor terug. De lach van de ouderen doet alles!”

Nicolas: “Wat ik een goeie waarde vind bij Place to Live is dat je opgeleid wordt. Zo hebben wij al eens ‘mini-formations’ gekregen over EHBO en self control. En dat kan ik heel hard appreciëren.”

 

Hebben jullie een boodschap voor het Brussels publiek?

“Vrijwilligerswerk is een engagement dat je moet respecteren, dat je met je hart moet doen. Met senioren moet je graag werken, kijk maar naar de jongeren die hier met de senioren babbelen. Senioren zijn super. Ze zitten vol verhalen, ze zijn het collectief geheugen, ook al zou je het op het eerste zicht niet zien.”

“We zouden zeggen: toon een beetje begrip voor senioren, geef hen aandacht, zeg hen een goeiendag,.. alles wat je kan doen voor hen, vanuit een goede wil, doet veel.”

 

Bedankt Tine, Mark, Maria, Robert, Aka en Nicolas!

 

Interview en foto: Riet Decuyper 

Lees ook 

Eric Desschans zet zich graag in voor de bezoekers van het buurthuis in de Marollen.

Lees meer
verhaal

19 jaar, ambassadeur van het Kaaitheatier en actief in theaterproducties. Het begon in een fanfare...

Lees meer
verhaal

Wouter Heymans is vrijwilliger bij jeugdhuis Tongeluk in Ganshoren. Als voorzitter maakte hij van deze rustige afgelegen plek in Brussel een...Lees meer

verhaal

Wil jij ook een vrijwilliger in de kijker stellen? Wij komen langs voor een interview en foto’s

Vrijwilligers