U bent hier

Als ik graag rust wil, wordt dat echt gerespecteerd

Pia: "Samenwonen met mensen met een beperking bevalt me zeer."

Pia (77 jaar) woonde tot vorig jaar tegenover de Begijnhofkerk in Brussel. Daar steunt ze nog steeds de werking voor vluchtelingen en mensen zonder papieren. Ze woonde er op een derde verdieping, maar die steile trap werd een beetje moeilijk. Ze was erg blij dat ze de kans kreeg om in Samenhuizen te komen wonen.

“Het is heel nieuw voor mij om samen te wonen met mensen met een beperking. In het begin was dat wennen, maar het bevalt me zeer. Ik vind het vooral een pluspunt dat ik er middenin woon. Hier op de gang wonen drie mensen van De Lork en wij maken gewoon deel uit van elkaars leven. De begeleiding voor die bewoners is echt uitstekend. In het begin wist ik niet altijd of ik wel goed reageerde, maar daar kon ik dan met Elisa over praten. Die zei me toen: ‘Doe maar, het is altijd goed dat ze eens van iemand anders een opmerking krijgen.’ Hier ligt bijvoorbeeld vaak een zakdoek op de gang. Als ik daar niks van zeg, blijft die daar soms een week liggen. Zoiets moeten ze toch leren? Of respect voor het gebouw. Alles is hier pas geschilderd, maar dan zie ik overal zwarte strepen op de muur, van bewoners die met hun voeten tegen de muur leunen. Dat maakte ik dan weleens schoon, maar dat kan ik niet blijven doen, zeker niet met mijn rug. Daar zeg ik dan iets van. En als ik overdrijf, zal ik het wel te horen krijgen, zeker?

Ik heb hier geen enkele taak, ik woon hier gewoon als oudere. Ik heb hier een mooi appartement met een aparte slaapkamer en uitzicht op de binnenkoer. Ik vind het altijd leuk om de kinderen te zien spelen. Ik ga nog vaak naar de Begijnhofkerk en ik doe ook vrijwilligerswerk in de buurt. Er zijn hier vier bejaardentehuizen in de omgeving en daar ga ik elke middag een paar mensen bezoeken. De laatste tijd doe ik minder vrijwilligerswerk, want ik ben vaak heel moe, een vorm van mononucleose. Ik beredder mijn huishouden nog zelf, maar doe wel een beroep op thuiszorg om te stofzuigen en te dweilen. Een lamp uitdraaien doe ik ook niet meer zelf. Stel dat ik val, dat risico wil ik niet nemen.

Ik vind het fijn om hier te wonen, en ik vind het nog steeds een uitdaging. Naargelang mijn graad van vermoeidheid doe ik mee aan activiteiten. Ik ben mee naar de kerststoet gegaan, naar de herdenking van de aanslagen van 22 maart, en naar ‘Iedereen de max’, een feest voor mensen met een beperking. Als het kan ga ik altijd naar het koffiemoment en naar de bewonersvergadering. Maar als ze vrijdagavond op café gaan, ga ik niet mee. Dat is te veel voor mij. Als ik een middagdutje doe, hang ik een deurhanger aan mijn bel. Zo weet iedereen dat ik wil rusten, en dat wordt altijd echt gerespecteerd.

 

Er is hier wel veel drukte. Soms gaat het er nogal heftig aan toe. Lawaai. Discussies. Ruzie. Deuren die dichtklappen. De radio luid. Mensen die vroeg opstaan of ’s nachts hun kamer beginnen te reorganiseren. Maar evengoed is hier heel veel warmte, knuffels, omhelzingen. Daar moest ik allemaal aan wennen en ik vind dat heel boeiend. Het houdt me wakker.”

Lees ook 

Eind 2015 ging Dirk voor de eerste keer in zijn leven zelfstandig wonen.

Lees meer
verhaal

Nadat ze 16 jaar in de psychiatrie woonde, verhuisde Petra (32 jaar) eind 2015 naar Samenhuizen in Brussel.

Lees meer
verhaal

Thomas woont al meer dan een jaar in Samenhuizen. Sinds ze trouwden, trok Linde bij hem in. 

Lees meer
verhaal

Martine: "Door mijn geheugenverlies kan ik niet meer alleen wonen."

Lees meer
verhaal

Jean: "Op den duur kreeg ik  problemen met mijn geheugen."

Lees meer
verhaal
bewoners samen

17 mensen, waarvan de helft zorg nodig heeft, kiezen ervoor om samen te wonen.

Welzijn
Wonen
Zorg
cover cahier

Naast jongeren en senioren wonen er ook volwassenen met een geheugenstoornis, een verstandelijke of een psychiatrische problematiek. Allen zijn blij om...

Wonen
foto cahiers

Onze reeks cahiers maakt de vernieuwing-op-het-terrein mee zichtbaar.

Welzijn
Wonen
Zorg