Het speelplein moet zich aanpassen, niet het kind

“De VGC-speelpleinen in Brussel richten zich tot alle kinderen van 3 tot 15 jaar die naar een Nederlandstalige school gaan. Heel de zomer lang kunnen zij zich voor een week inschrijven om te komen knutselen of koken, te spelen en te sporten, op uitstap te gaan, enz. In de maanden juli en augustus gaat dat om bijna 10.000 kinderen. Ook kinderen met een beperking zijn altijd welkom. De voorbije zomers waren dat er telkens ongeveer negentig. Met Indivo bieden wij ondersteuning aan mensen met een beperking in hun vrije tijd. Wij vinden dat een speelplein zich moet aanpassen aan het kind, niet andersom. Daarom geven wij onze animatoren - vaak jobstudenten - twee keer per jaar een vorming over inclusie, met informatie over mentale, visuele en fysieke beperkingen, ADHD en autisme, gedragsproblemen, enz. Ook diversiteit, culturele verschillen en armoede komen aan bod. Op elk speelplein is een inclusie-animator die de werking zoveel mogelijk afstemt op kinderen die extra aandacht nodig hebben. Onze vormingen zijn ervaringsgericht, zodat animatoren aan den lijve ondervinden wat een beperking betekent. Zo speelden we een spel met moeilijke woorden, heel wat animatoren verstonden de opdrachten niet. Dat overkomt kinderen met een beperking ook vaak. En een reactie zoals ‘ik heb het al twee keer uitgelegd, snap je het nu nog niet?’ helpt dan niet echt. Of ze kregen bij een nieuw spel maar een halve uitleg, waardoor ze er niks van begrepen. Soms horen kinderen ook maar de helft, omdat ze zich niet kunnen concentreren. Uiteraard weet niet iedereen altijd hoe hij moet reageren. We houden daarom ook intervisies met de inclusie-animatoren, om ervaringen uit te wisselen, stil te staan bij vragen en elkaar tips te geven.

Uiteraard geven ouders alleen de informatie die zij willen delen. Ook bij kinderen die we al langer kennen, gaan we aan huis, want vaak is er sinds de vorige vakantie veel veranderd. ‘Kan zij al zelf naar de wc gaan?’ ‘Hoe is het contact met andere kindjes tegenwoordig?’ Tijdens die gesprekken krijgen wij vaak tips. ‘Ze praat met niemand, maar pictogrammen aanwijzen lukt wel. Dan knikt ze altijd ja of neen.’ Wat voor het ene kind werkt, werkt voor het andere net niet. Ouders waarderen dat we hen betrekken en dat hun kind de aandacht krijgt die het nodig heeft. Al die info gaat naar de hoofdanimatoren. In een groep van ongeveer twintig kinderen zijn er twee of drie die extra aandacht nodig hebben. Soms moet een lokaal worden aangepast. Kinderen met autisme vragen meer structuur, dan hangen we een dagplanning op. We willen graag op elk speelplein een snoezelruimte waar kinderen tot rust kunnen komen. Soms worden spelletjes aangepast. Als een kind niet kan lopen, waarom dan geen rolstoel-estafette? Of een kindje dat niet kan stilzitten als er toneel is, kan misschien portier spelen? Elk kind is anders. In principe moeten zij op elk van de 28 speelpleinen terecht kunnen. De inclusie-animator is vooral een coach die de andere monitoren ondersteunt. Als het nodig is, passen ze samen het programma aan. Soms neemt de inclusie-animator wel eens een kind apart. Zo was er een jongen die altijd met zijn boterhammen smeet. Dan ging de inclusie-animator daar even bijzitten tijdens de lunch. Overigens staan kinderen heel open voor elkaar en vinden ze het niet erg dat iemand wat extra aandacht krijgt. Ik hoorde nog nooit dat kinderen werden uitgesloten, eerder integendeel. Wel dat ze om beurt eens met dat ene kind wilden spelen, als een soort buddy. Kinderen gaan heel soepel om met verschillen. Ouders kunnen daar van leren.