Kotosa, de film

De Afrikaanse vrouwen zijn meesteressen in de kunst om met trots en vol levensvreugde ouder te worden. Ze zingen en dansen tot op hoge leeftijd en genieten van de esthetiek van het lichaam. De kijker voelt hoe essentieel deze joie de vivre is in de manier waarop ze ouder worden beleven. ‘We vieren de vreugde van het grijs worden’ zei een van de bezoekers van De Mangoboom in Bloei, een zelforganisatie in Anderlecht. In het geboortedorp van Angélique, de bezielster van De Mangoboom in Bloei, stonden twee mangobomen. Eén waar de mannen van het dorp samen kwamen, één waar de vrouwen elkaar opzochten. De mangoboom staat symbool voor een gemeenschap die elkaar solidair steunt, belangrijke zaken democratisch bespreekt en samen eet. De ouderen, de wijzen, zowel mannen als vrouwen, hadden een cruciale rol onder deze palaverboom.

De vier vrouwen die in de film aan het woord komen, zijn Belg van Afrikaanse afkomst. Het zijn ondernemende vrouwen, die ook reeds denken aan hun verdere toekomst in België.

In de film vertellen ze over zorg tussen twee culturen en over ouder worden in het multiculturele Brussel. Wat betekent het om ouderenzorg te moeten krijgen in een totaal andere context dan waar je ooit geboren en getogen bent? Wat denken zorgverstrekkers van Afrikaanse afkomst daar zelf van? Vanuit welke waarden en normen beleven zij de zorg in onze westerse samenleving? Hun vragen roepen ook vragen op over de evolutie van de huidige zorgsector. Is die sector klaar voor Afrikaanse vrouwen – en bij uitbreiding, voor ouderen van vreemde afkomst? Hoe kan men inspelen op de noden van ouderen met een andere culturele traditie en een eigen waardenbeleving? Wanneer krijgt zorgpersoneel van vreemde origine een gelijkwaardige plaats in het personeelsbeleid?