U bent hier

Belangrijker dan de inhoud, is het stimuleren van de motivatie

Liesbeth: “Ik combineer mijn jeugddroom met maatschappelijk engagement”

 

Liesbeth Copejans is een 28-jarige juriste werkend voor de stad Brussel. Sinds 5 jaar woont ze in Brussel. Ze is eigenlijk afkomstig van het Antwerpse, waar haar moeder als vrijwilligster – hoofdzakelijk in de bejaardenzorg – het goede voorbeeld gaf. Liesbeth geeft al 3 jaar wekelijks bijles aan Brusselse kinderen, als vrijwilligster/Ladder’op coach. De vzw Ladder’op, die in 2015 werd opgericht, is een burgerinitiatief van 4 vriendinnen.  Via buitenschoolse onderwijsondersteuning bieden ze Brusselse kwetsbare kinderen de nodige kansen zodat hun talenten tot bloei komen en hun dromen werkelijkheid worden. De Ladder’op coaches werken hiervoor nauw samen met zowel de kinderen, hun ouders, en hun leerkrachten.

 

Liesbeth, hoe kom je als Antwerpse in Brussel terecht?

Ik ben van Aartselaar en heb gestudeerd in Leuven. Maar mijn vriend werkte in Brussel en ik vond ook hier werk. Vandaar de verhuis naar Brussel. Het was niet met het idee hier te lang te blijven. Aartselaar en Leuven zijn – in vergelijking met Brussel – eigenlijk slechts “kleine dorpjes” en dus ook veel minder druk. Ik voelde me helemaal niet thuis: Brussel was immens, de talen, het openbaar vervoer … alles was anders. De “klik” met Brussel kwam geleidelijk. De vele indrukken, elke dag ontdek je nieuwe dingen, de multiculturaliteit,  …  maakte Brussel steeds interessanter. Mijn angst werd vervangen door liefde voor Brussel. Intussen kochten we zelfs een appartement in Etterbeek.

 

Hoe ben je met Ladder’ op in contact gekomen?

3 jaar geleden was ik op zoek naar een nuttige vrijetijdsbesteding, iets waarmee ik mijn jeugddroom – les geven – kon combineren met maatschappelijk engagement. Het wonen in Brussel deed me al gauw beseffen dat er heel wat mensen nood hebben aan hulp.  Oorspronkelijk wou ik iets doen in verband met daklozen. Maar toen ik de vacature zag van Ladder’ op coach, leek me dat echt op het lijf geschreven. Bovendien was dat een manier om mensen bij te staan, net met de bedoeling om te voorkomen dat ze in nog moeilijkere situaties zouden terecht komen.

 

Ladder’ op bestaat sinds 2015. Dus je was één van hun eerste coaches. Zorgen zij voor een bepaalde opleiding?

Ladder’ op is zeker bezig met vorming. Zo kon ik een workshop “meertaligheid” volgen. Wat heel interessant was, want zo begreep ik dat het brein van meertalige kinderen anders werkt. Ook leggen ze je een aantal “cases” voor, waaruit je dan kan leren wat wel of niet te doen in bepaalde situaties. Je komt tenslotte thuis bij de gezinnen en dat is soms delicaat. Je wil dat ze je aanvaarden en vertrouwen, binnen hun kring.

 

Welke ervaringen heb je daar intussen opgedaan?

Tijdens deze 3 jaar Ladder’ op heb ik al 2 gezinnen bijgestaan. Een meisje van 14 uit een Afrikaans gezin heb ik 2 jaar gevolgd, tot ik vond dat ze stevig genoeg op de eigen benen kon staan. In het huidige Marrokaanse gezin geef ik sinds oktober 2018 wekelijks 2 uur bijles aan 3 kinderen: een tweeling van 6 jaar en hun zusje van 11 jaar. De bijlessen gaan door in het Nederlands, met de ouders spreek ik Frans. Het eerste uur help ik de tweeling, bijvoorbeeld met het leren lezen. Daarna is het zusje aan de beurt. Naast taal (lezen, spelling, woordenschat, zinsopbouw, spreekbeurten helpen voorbereiden) komt ook structuur aan bod: hoe notities bijhouden, orde in de boekentas, huiswerk maken …

Ik heb gemerkt dat de inhoud van de bijlessen niet het belangrijkste is. Door het geven van steun en vooral aandacht gaat de motivatie van de kinderen voor de “echte” school er merkelijk op vooruit.  Ook voor mezelf geeft het veel voldoening om met verschillende culturen in aanraking te komen en er zo meer over te leren. In het algemeen leer ik ook veel bij over de verschillende manieren van omgaan met mensen en het leerproces van kinderen. De waardering van de kinderen en hun ouders, doet uiteraard ook deugd. Ik word dan ook telkens door hen in de watten gelegd.

Anderzijds probeer ik niet te veel emotioneel te investeren. Je volgt zo’n kinderen een hele tijd en dat schept natuurlijk een band. Maar je weet dat je ze zal moeten loslaten op een bepaald moment. Daarom is het goed dat ik voor hen “de juf” blijf en geen “vriendin” word.

 

Hoe zie je de toekomst bij Ladder’ op?

Zo lang ik het gevoel heb dat mijn begeleiding nuttig is voor de kinderen van het huidige gezin, zal ik dat blijven opvolgen. Daarna wil ik zeker nog andere kinderen bijstaan. Het zal er natuurlijk ook van afhangen hoeveel tijd ik er zelf nog kan in steken. Ik ben immers zwanger …

 

Wens je hier nog wat aan toe te voegen?

Toen ik gevraagd werd om mee te werken aan dit interview, dacht ik dat het té vroeg was: ik doe dit nog maar 3 jaar. Maar wanneer het me duidelijk werd dat mijn verhaal andere mensen over de streep kan trekken om ook vrijwilligerswerk te doen, was ik graag bereid. Hoe meer Ladder’ op coaches, hoe liever!

 

Interview en foto: Anton Bulinckx

Lees ook 

Wouter Heymans is vrijwilliger bij jeugdhuis Tongeluk in Ganshoren. Als voorzitter maakte hij van deze rustige afgelegen plek in Brussel een...Lees meer

verhaal

Mensen met een beperking, fysiek of mentaal, vallen vaak uit de boot. Werken met hen is geen evidentie. Maar is dit wel zo?

Lees meer
verhaal

Jean-Claude Vranckx (55) houdt niet zo van de term “vrijwilligerswerk” en ook niet van het woord “oppas”. Wat hij doet, voelt namelijk niet aan...Lees meer

verhaal

Wil jij ook een vrijwilliger in de kijker stellen? Wij komen langs voor een interview en foto’s

Vrijwilligers