Ik heb een nieuwe kans gekregen in mijn leven

Martine is 60 jaar en woont sinds een jaar in Samenhuizen. Ze heeft geheugenverlies door het syndroom van Korsakov en verbleef voordien in de psychiatrische kliniek van Bierbeek. Met steun van haar familie kreeg ze haar leven terug op het goede spoor.

“Vroeger was ik altijd BOB, ik dronk zelden of nooit. Toen mijn kinderen ouder werden en begonnen uit te gaan, zat ik veel alleen thuis. Ik kon moeilijk slapen, nam al eens een glas, keek tv, nam nog een glas … zonder dat ik het echt besefte ben ik daarin gerold. Na een tijd constateerden mijn kinderen dat het niet meer goed met mij ging. Zij woonden toen nog bij mij, en de vriendin van mijn oudste zoon had gezegd dat ze dat probleem herkende van bij haar moeder. Die had ook een drankprobleem.

Ik voelde zelf wel dat er een probleem was. Op den duur at ik niet meer. Mijn werk begon eronder te lijden – ik werkte bij een bank en ben daar toen moeten stoppen. Op een gegeven moment heb ik zelf tegen mijn dokter gezegd: het loopt verkeerd. Ik probeerde wel, maar de verleiding was er altijd. Mijn zoon heeft toen contact opgenomen met mijn broer, en die is dan gaan zoeken naar een oplossing. Zo ben ik in Bierbeek beland. Ik heb toen zelf gekozen voor de radicale formule ‘alles of niks’. En dat is gelukt.

Ik ben anderhalf jaar in Bierbeek geweest en ik werd daar heel goed geholpen. Je leert er opnieuw naar de winkel gaan, de bus nemen, en als dat goed gaat mag je vrije namiddagen nemen. Er is altijd iemand aanwezig, je krijgt constant begeleiding, er is altijd controle. Als je ’s avonds gaat slapen, weet je wat je ’s morgens te doen staat, de dagen zijn gevuld. Maar het is een kliniek, allemaal heel strak: om dat uur koffie, om dat uur eten, een vast menu … hier ben ik veel vrijer. Hier heb ik terug mijn eigen leven. In het begin was er bij mijn kinderen wel de angst ‘gaat ze niet terug beginnen?’ Maar ik ben goed op weg. Eigenlijk is in Samenhuizen mijn leven opnieuw begonnen.

Door mijn geheugenverlies is het niet meer haalbaar om alleen te wonen. Voor mijn familie is het belangrijk te weten dat hier altijd begeleiding is. Als er overdag iets is, kan ik altijd bij iemand terecht, en elke avond komt er even iemand kijken of alles in orde is. Elke dinsdag komt mijn vaste begeleider naar ons appartement om samen te poetsen, te wassen, inkopen te doen en te koken. Ik kan dan ook altijd vragen om bijvoorbeeld een afspraak te maken bij de dokter of iets anders dat nodig is. Elke woensdag kook ik met een paar mensen van de parochie en ik blijf daar dan eten. In de namiddag komen we samen met de bewoners van Samenhuizen om koffie te drinken. Dat is niet verplicht, maar wel gezellig, ik ga daar graag naartoe. Op donderdag komt er iemand van de begeleiding langs op ons appartement om een koffie te drinken.

Ik werk vier dagen per week in Lennik. Daar is een atelier voor klein industrieel werk zoals mappen maken of doosjes verpakken. Dat is een instelling voor mensen met een beperking en ik help daar mee als vrijwilliger. Na het atelier ga ik naar Dilbeek waar mijn oudste zoon en schoondochter wonen. Na alle problemen die er geweest zijn, kreeg ik van hen terug het vertrouwen om hun kinderen van school te halen. De oudste is nu vier jaar en zit in de kleuterklas, binnenkort komt de tweede daarbij. Ik doe dat nu vier keer per week. Mijn schoondochter heeft een kinderopvang, daarom kan zij haar zoontje zelf niet ophalen op school. Dat ik dat nog kan doen, betekent heel veel voor mij. Je ergens nuttig voelen, is heel belangrijk.