“Albatros is een onthaalcentrum waar dakloze mannen, vrouwen en kleine gezinnen enkele maanden verblijven en begeleid worden, tot ze een nieuwe woonst vinden. Anderhalf jaar geleden begon ik daar mee te draaien om mensen met een verstandelijke beperking extra op te volgen. Thuislozen zijn vaak overlevers die geleerd hebben hun beperking goed te vermommen. Op teambesprekingen kijk ik door mijn bril van gehandicaptenzorg, terwijl anderen meer denken aan psychische problemen zoals een persoonlijkheidsstoornis of verslaving. Als iemand drie keer naar het OCMW gaat voor een betaling en dat lukt niet, gaat er bij mij een belletje rinkelen. Omdat het nooit zwart-wit is, ontstaan er vaak boeiende discussies. Naargelang de afwegingen wordt iemand op een andere manier begeleid. Ik ben voor de bewoners een vertrouwd gezicht. Maar we willen niet dat ze denken ‘als je bij Sebastiaan bent, heb je een handicap’. Dat is te kort door de bocht en stigmatiserend. Ik ben gewoon aanwezig als begeleider, doe veel babbeltjes, bijvoorbeeld tijdens het koken, en dan breng ik dingen ter sprake.
Meestal kunnen de begeleiders van Albatros die zaken zelf opvolgen. Voor cliënten met een verstandelijke beperking die meer hulp nodig hebben, probeer ik de brug te leggen naar de gehandicaptensector. Dan kaart ik dat voorzichtig aan, geef wat uitleg, help mee die stap kleiner maken. Als die persoon daar klaar voor is, nodig ik iemand van BWB of een andere handicap-specifieke dienst uit voor een gesprek en kunnen zij overnemen. Ik wissel veel expertise uit met de andere begeleiders.
Soms geef ik ook uitleg over thema’s zoals kenmerken van een verstandelijke handicap, methodieken, de inkomensvervangende tegemoetkoming of recente veranderingen in de VAPH-sector. Ze stellen me veel vragen en waar kan help ik bij dagelijkse probleempjes. Voor een bewoner die de takenlijst niet kreeg ingevuld, maakte ik iets visueel met symbooltjes. Of voor iemand die moeilijk kon lezen, maakte ik een schemaatje waar hij op welk uur moest zijn. Die kleine hulpmiddelen maken een groot verschil. Ik leer veel bij. Zo zijn de begeleiders in Albatros veel directer in hun communicatie dan wij – dat moet soms ook als je samenwoont. Als zij ’s morgens een kamer binnenkomen, zeggen ze onomwonden ‘het stinkt hier, je moet je was eens doen’. Cliënten pikken dat. Dat durf ik nu ook in mijn begeleidingen bij BWB. Soms krijgen wij ook advies. Zo had een BWB-collega veel vragen over iemand die bij Albatros gekend was. Ze is toen mee naar dat team gegaan en haar vragen werden vanuit een ander licht bekeken, waardoor ze verder aan de slag kon. Die uitwisseling van ervaring en kennis is echt een meerwaarde.
