Kim: “Een andere keer had iemand pijn aan zijn geslacht. Mijn suggestie om naar de dokter te gaan, bleek te abstract, waarop Guy meteen vroeg: ‘Wat ga je de dokter vertellen? Krijg je dat uitgelegd? Lukt het om alleen te gaan?’. Door die voorbereiding vergroot de kans dat daar iets van komt. Aan zo’n dingen dacht ik vroeger te weinig.
Guy: “Begeleid Wonen helpt mensen in hun dagelijks leven, we gaan mee naar de apotheker, doen hun administratie. Dat doe ik hier ook. Want als het thuis beter gaat, gaat het ook beter in de groep. Iemand met minder problemen en meer zelfvertrouwen, gaat minder snel over grenzen.
Kim: “Dat Guy zo’n dingen opvolgt, maakt een hemelsbreed verschil. De deelnemers zeggen dat zelf. ‘Het is goed dat Guy in de groep is, want hij weet hoe alles geregeld wordt. Ze vinden de therapie nu veel beter dan vroeger.”
Guy: “We spelen vaak in op reële situaties. Bij een sollicitatie mag je niet te dicht bij de persoon komen die jou interviewt, anders overschrijd je een grens. Niet iedereen kan die afstand juist inschatten. Of wat kan je wel of niet vragen aan collega’s op het werk? Het is niet omdat iemand vriendelijk een stukje taart aanbiedt, dat ze meteen je beste vriendin is …”
Kim: “… of dat ze seks wil. Stuur je na die taart een sms’je ‘gaan we straks iets drinken?’, of ‘Ik denk aan jou, denk jij ook aan mij?’. Zij gaan vaak meteen veel te ver.”
Guy: “Over seksualiteit praten, werkt bevrijdend. Thuis hebben ze dat niet geleerd en de meesten hebben geen ervaring met relaties. In de groep is het veilig om daarover te praten. Hier elke week terecht kunnen, is een grote hulp om zich dagelijks te handhaven. ‘Hier kan ik over moeilijke zaken praten’, zeggen ze zelf.”
Kim: “Ook het thema herstel komt vaak terug. Wie ernstige feiten pleegde, kan dat niet zomaar goedmaken. Bij je slachtoffer thuis aanbellen, is niet de beste manier. En wat doe je als je je slachtoffer tegenkomt in de winkel? Sommige daders waren vroeger zelf ooit slachtoffer, waarbij over hun grens gegaan werd. Daar komt bovenop dat mensen hen links laten liggen omwille van hun beperking. Die afwijzing leidt tot defensief gedrag, wat contacten opnieuw bemoeilijkt. De essentie is dat zij gezonde relaties leren ontwikkelen, zonder over grenzen te gaan.”
Guy: “Inmiddels introduceerde ik het thema seksualiteit ook in de werking van Begeleid Wonen. Zo hebben wij naast I.T.E.R. contacten met Slachtofferhulp, Sensoa en Aditi, een vzw voor seksuele hulp aan mensen met een beperking. Ik wil de taboes daarrond een beetje openbreken. Bij veel hulpverleners staan hun eigen waarden en normen nog in de weg. Soms gaan cliënten bijvoorbeeld graag naar een naaktstrand of naar de prostitutiebuurt aan het station. Waarom doen ze dat? Wat verwachten ze daarvan? Daarover praten is niet vanzelfsprekend maar wel essentieel.”
Kim: “In onze groep zijn we altijd heel open. Wij vragen naar hun seksuele noden. Of ze tevreden zijn met hun seksualiteitsbeleving. Wat ze eigenlijk willen. Daarover praten is cruciaal in de preventie.”
Guy: “Het thema seksualiteit moet in de hulpverlening veel meer aandacht krijgen. Veel begeleiders klappen toe bij dat soort vragen. Ze worden rood, gaan dat uit de weg. Er is nog een lange weg te gaan.”
Kim: “I.T.E.R. werkt inmiddels ook samen met Zonnelied vzw. Zij geven ons handicap-specifieke feedback bij individuele begeleidingen van plegers, andersom bieden wij hulp en advies aan hun team. Seksueel misbruik leidt vaak tot veel emoties. Als er iets misloopt, voelen begeleiders zich onzeker over hun verantwoordelijkheid of zitten ze met schuldgevoelens. Als team moet je daarmee aan de slag. Mijn collega’s vragen ook steeds vaker raad aan Guy. ‘Is dat bijvoorbeeld iemand die alleen kan wonen met begeleiding aan huis, of eerder iemand voor een collectieve woonvorm?’ Wij hechten steeds meer belang aan samenwerking met andere hulpverleners.
Guy: “Overigens zijn niet alleen onze cliënten tevreden, ook onze diensthoofden staan er helemaal achter.”
Kim: “Guy en ik versterken elkaar. Ik vind het zeer boeiend en leerrijk, en die ervaring sijpelt ook door in andere begeleidingen. Ik heb veel meer aandacht voor struikelstenen.
Guy: “In onze groep is er weinig of geen terugval. We hopen dat dat zo blijft. De deelnemers voelen zich veilig, worden rustiger, en vinden beter hun plaats in de wereld. Ik denk dat dat de grootste kracht is die ze uit deze groep halen.”
Kim: “Ons werk is behoorlijk ingrijpend. Wij praten niet over koetjes en kalfjes maar over heftige gevoelens. Over boosheid, schaamte, verdriet, trauma’s. Ik ben altijd blij dat we met twee zijn.”
